CoBouw: “Bouwdirecteur Gonard Mensink timmert weer zelf”

‘De blogs van Gonard over hoe hij zich misbaar heeft gemaakt op kantoor en weer aan het timmeren is wekten de interesse van CoBouw. Ze waren wel eens benieuwd hoe Gonard dat nou heeft gedaan en hoe dat heeft uitgepakt voor hemzelf én voor het bouwbedrijf. Ton Verheijen van CoBouw ging met Gonard in gesprek en schreef daar in december onderstaand online artikel over. Ditzelfde artikel verscheen vorige week in de CoBouw krant.

Directeur is hij nog steeds. Toch zien zijn medewerkers hem nog zelden op kantoor. Gonard Mensink had er genoeg van. Hij maakte zichzelf overbodig op kantoor en ging weer buiten timmeren en zagen. En passant neemt hij acht leerlingen op sleeptouw.

Personeelstekort? Hoezo personeelstekort? Gonard Mensink (53) doet niet aan personeelstekorten. Ondernemers met een tekort aan personeel hebben feitelijk gewoon te veel werk. En dat is een direct gevolg van slecht strategisch beleid. Gonard: “Ze halen zich van alles op de hals en nemen tussendoor klussen aan die misschien niet helemaal bij het bedrijf passen. Dan trekt de economie aan en hebben ze te veel opdrachten. Doseren is de kunst.”

Tegendraadse meningen optekenen uit de mond van Gonard Mensink is niet moeilijk. Hij heeft, zeg maar, een abonnement op het onverwachtse. Dat begon al bij de start van zijn bedrijf in 1994. Gonard had geen ambities als aannemer. Hij wilde zijn vader achterna en boer worden. Dat lukte, maar het boerenbedrijf van zijn vader leverde niet genoeg geld op voor twee gezinnen. Daarom schreven hij en zijn broer Eerhard zich als aannemers in bij de KvK. Lange tijd gingen bouwen en boeren hand in hand. Tot 2011, toen het laatste vee uit de stallen verdween. Sindsdien bouwen ze fulltime, met Gonard voornamelijk op kantoor.

Mensink Bouwbedrijf (omzet: 12 miljoen euro) uit Broekland is goed in woningbouw voor particulieren, zowel nieuwbouw als renovatie. Op de website zien we wat dat oplevert met onder meer een 2018-versie van een jarenzeventigbungalow, een gerenoveerde Sallandse IJsselhoeve, energieneutrale woning in 2020-stijl en een vernieuwd grachtenpand in het centrum van Zwolle. Alles ziet er picobello uit, strak in de verf en met onberispelijke zichtlijnen.

Brandjes blussen

“Wij tekenen alles zelf”, aldus Gonard. “We zijn van nature nieuwsgierig naar hoe dingen mooier, beter, sneller en efficiënter kunnen. Aan de tekentafel, op kantoor en op de bouwplaats. Oké, we zijn geen James Watt of Leonardo da Vinci, maar we zorgen er wel voor dat we op tijd aanhaken als de knappe koppen van deze tijd iets nieuws uitvinden. We volgen de ontwikkelingen op de voet en kiezen het juiste moment om aan te haken. Voor de metselrobot is het nog te vroeg. Maar prefab-binnenmuren testen we al volop. En met 3D-brillen geven we klanten nog voordat de bouw begint een rondleiding door hun nieuwe woning.”

“Zolang ik op kantoor zit komen crises op mijn bureau terecht”

Hartstikke leuk allemaal. Maar achter de schermen is het gewoon buffelen bij Mensink: vroeg opstaan, geleefd worden door de mailbox, brandjes blussen en plooien gladstrijken. Hoe lang hou je dat vol? Gonard kwam er vorig jaar achter dat voor hem na een kwart eeuw de rek er een beetje uit begon te raken. Hij vertelt: “Hoe hard mensen ook hun best doen, zolang ik op kantoor zit komen crises op mijn bureau terecht want ik ben eindverantwoordelijk, achtervang en reddingsboei. Omdat het volume van ons werk en ontwikkelingen in de bouw zoals leveringsproblemen en prijsstijgingen zorgden voor problemen, werd het aantal dossiers me te veel. Ik ervoer stress.”

Geen geteut

Gonard Mensink heeft zijn werk op kantoor altijd als tijdelijk gezien: “Diep van binnen ben ik een buitenjongen.” Maar hij zat de hele dag naar dat schermpje te turen. Het was mooi geweest. Mensink zag nieuwe mogelijkheden en dit was het juiste moment. Investeringen in werkvoorbereiders en andere talenten hadden hun vruchten afgeworpen. En  door het vertrek van enkele collega’s zaten leerlingen buiten zonder leermeester. De planning stond vol en buiten kwamen ze handen tekort. Mensink voelde zich geroepen. Hij besloot zichzelf uit de organisatie te werken en “misbaar” te maken.

Sinds de bouwvak van 2020 is hij weer bouwvakker. Wat ontwerper (en mede-eigenaar) Marten Jansen samen met opdrachtgevers bedenkt, bouwt Gonard buiten met acht leerlingen. Momenteel maken ze een appartementencomplex boven een winkel in Raalte. Gonard zet de lijnen uit: “Ik doe eens wat voor en zaag en hamer vrolijk mee. Geen geteut hoor, aanpakken! Ze mogen bewijzen wat ze kunnen. Ik laat het ook zomaar mislukken, daar leren ze het meest van.”

Opleiden van jongeren is momenteel hard nodig. Gonard: “De pareltjes redden zich altijd wel. De meesten hebben wat meer begeleiding nodig. Ze hebben van huis uit misschien minder  meegekregen. Dan komt mijn rol als geroepen. Ik ben niet vergeten hoe het was toen ik zelf jong was. Ook ik had aandacht nodig en dat kost gewoon tijd. Opleiden duurt sowieso te lang en kost sowieso te veel. Maar als je het plezier erin weet te houden, en je verdient een paar centen, dan kom je er samen wel doorheen.”

Mentale stress

Vooralsnog trekt hij het prima. Zijn lichaam sputtert niet tegen en de mentale stress neemt af. Daarom weet hij het zeker: een bedrijf overeind houden is geen kwestie van gaten dichtlopen maar van jezelf overbodig maken. Zijn zoon heeft veel van zijn taken overgenomen en de  werkvoorbereiders zijn volgens hem “goed in vorm”. Ze brengen nieuwe energie. Met een schuin oog volgt hij nog hun verrichtingen en soms ziet hij ze tijd steken in de verkeerde dingen. “Ik laat het gaan.”

Van een plan naar een vernieuwd clubhuis

Wat ooit begon met ‘wat doen we toch met die lelijke hal en dat rare schuifraam met lamellen’, en vele gesprekken, tekeningen, lekkages en reparaties later, is er nu een clubhuis waar het goed toeven is. Een clubhuis voor de Sallandsche Golfclub. In haar eigen blad “de Eik” schreef de club over de verbouwing. Een mooi stuk over het proces en we voelden ons toch wel vereerd met de positieve vermelding. Lees het hele verhaal hieronder.

Op een herfstige woensdagmiddag in oktober is het nog zoeken naar de ingang van het clubhuis. In
de zomereditie van De Eik heeft onze architect Harry van ’t Hof de verbouwplannen toegelicht, voor deze wintereditie staat het bouwteam in de spotlights.

Vandaar de zoektocht naar de ingang, voor een interview: maar nee, een ingang is er nog niet. Althans, om binnen te komen moet je omlopen. De contouren van de toekomstige nieuwe entree tekenen zich al wel duidelijk af, net zoals de gemetselde bloembakken. Op moment van uitgave van dit blad zullen die gevuld zijn met aarde en beplanting. Het dak van zowel de stokkenloods als de winkel moeten nog onder handen genomen worden. De nieuwe, diepzwarte dakpannen liggen op de grond om op het dak gelegd te worden. Het geraamte voor de uitbreiding van de stokkenloods staat en de shop is al voorzien van een nieuwe glimmende verflaag.

Foto links Het bouwteam, van links naar rechts: Bart van Hees, Koos Slootweg en Jan Uittien

Het bouwteam
Even verderop zijn Jan Uittien en Bart van Hees druk in gesprek met Bram, de voorman van bouwbedrijf Mensink. We hebben in het clubhuis afgesproken en een moment later complementeert Koos Slootweg het drietal: zie hier het bouwteam van de Sallandsche! Aansluitend aan het bouwoverleg op vrijdag is dit interview gepland, en meteen het fotomoment op de bouwplaats met clubbladfotograaf Lucrees van Groningen. In december, wanneer het blad op de deurmat ligt, kun je zo nog eens terugkijken hoe het er toen uitzag. Met een drankje erbij gaan we in gesprek. Tweewekelijks bouwoverleg Het bouwteam van de Sallandsche werkt in goede sfeer samen. Ze vullen elkaar vanuit hun voormalige professie goed aan. Jan Uittien brengt zijn bouwkennis in, als oudaannemer, Koos Slootweg heeft voor een installatiebedrijf gewerkt, en Bart van Hees brengt de wereld in aan projectervaring vanuit zijn Shell-verleden. Voor het begeleiden van de bouw ontmoeten ze elkaar – naast de reguliere golfontmoetingen – in een tweewekelijks overleg met bouwer, installateur en/of schilder. Waar nodig komen ze op afroep naar de club.

"In deze tijd, dat een planning vaak lastig is door een tekort aan mensen en materialen, valt juist dat creatieve meedenken op."

‘Een fantastische aannemer’
Het drietal is zeer te spreken over de aannemer. Eenstemmig zijn ze in het predicaat dat ze Mensink geven, zonder dralen valt het woord ‘fantastisch’. Echte onverwachte zaken hebben zich gelukkig niet voorgedaan, dat scheelt natuurlijk. Het is fijn werken met een aannemer die meedenkt in oplossingen en initiatief toont. In deze tijd dat een planning vaak lastig is door een tekort aan mensen en materialen valt juist dat creatieve meedenken op. Aangevuld met Spekschate, het installatiebedrijf, en Wolters, de schilder, prijzen ze vooral ook de steun van Miranda van onze administratie. Zij is een topaanvulling als coördinator, ziet wat er moet gebeuren en is bereid om af en toe de handen uit de mouwen te steken. Of soms de verfbus op te pakken om de looproute groot op een triplex plaat te spuiten. Omlopen!

Wist je dat …
Onze bouwer Mensink tijdens de voormalige Rode Kruis golfwedstrijd een team gesponsord heeft? Op vrijdag 17 september organiseerde Stichting Deventer Bijzonder een sponsorgolftoernooi op de Sallandsche, een toernooi dat voorheen bekendstond als het Rode Kruis Golftoernooi.

Van een plan naar een vernieuwd clubhuis
Als ik vraag wat ze nu het beste uit de verf vinden komen, heeft elk van de drie zo zijn voorkeuren. Koos geeft aan dat het totaalplaatje voor hem belangrijk is, en de eenheid van het geheel. Entreeverbetering en de uitstraling naar de baan, somt Jan op, daar is hij trots op. Bart vult graag aan, hij roemt vooral de gezelligheid van de nieuwe veranda. In de aanloop naar de verbouwing is er genoeg reuring geweest, maar toen de verbouwing vorderde, draaide de publieke opinie veelal 180 graden. Vooral de enthousiaste reacties van leden die toch eerst wat sceptisch waren, raken de drie mannen. Ze hebben heel wat uurtjes geïnvesteerd in een project waar ze erg in geloven, en zijn zichtbaar blij dat het nu zo goed uitpakt.

"In de aanloop naar de verbouwing is er genoeg reuring geweest, maar toen de verbouwing vorderde, draaide de publieke opinie veelal 180 graden. "

Zonnepanelen, isolatie en lichtsensoren
Verschillende acties ter verduurzaming van het clubhuis zullen hun rendement gaan opleveren. Het plaatsen van zonnepanelen is er één van. Menig lid heeft al een keertje de zonnepanelen geteld op het dak. De te verwachten opbrengst van de zonnepanelen wordt nu geschat op een kwart van het gebruik van de club. Opmerkelijk is dat een van de grootverbruikers van energie de accu’s van de electrokarren zijn. Naast het plaatsen van panelen is het dak ook geïsoleerd. Dit zal naar verwachting een verdere besparing van het gasgebruik van 30% opleveren. Het plaatsen van lichtsensoren zal ook besparend werken. En loop je ’s avonds na een gezellige avond of een commissievergadering naar buiten, dan floept het licht aan en blijft minimaal een kwartier branden. Ook dit levert een kostenreductie op.

Fase 1 – Fase 2
Fase 2 omvat de uitbreiding van de kleedkamers, toiletgroepen, de vergader- en bergruimtes. Deze fase kan van start na raadpleging en toestemming van de Algemene Ledenvergadering. Tijdens de ALV (zie verslag pagina 6) geeft Bart van Hees als bestuurslid tekst en uitleg over de doorlopen eerste fase, en vraagt hij toestemming om door te mogen gaan naar fase 2. De tweede fase zal dan zijn doorstart vinden in november 2022. Een bewuste keuze, zodat pas na de zomerperiode de douches ontmanteld worden, om weer klaar te zijn voor gebruik bij de start van de competitie voorjaar 2023.

‘Hierna gaan we een huis bouwen’

Er zit een zwarte substantie op mijn handen en ik krijg het er niet af. Ik ben weer bouwvakker. ‘Wanneer kom je terug naar kantoor?’ vraagt mijn omgeving. Het is tegen beter weten in. Ik doe weer wat ik leuk vind, voel me goed en werk de stress hoopje voor hoopje mijn lichaam uit.

Met ‘Team Brent’ werkte ik aan een project boven een winkel in de Herenstraat in Raalte. Het resultaat: vijf nieuwe appartementen en acht timmermannen die uit hun schulp kropen. Ik word blij van fysieke arbeid en creëren, maar nog meer van jongelui die een ontwikkeling doormaken, zichzelf vinden en uiteindelijk volmondig zeggen: ‘Hierna gaan we een huis bouwen.’

'Laat ze het ergens anders maar leren.'

De basis voor succes is plezier. De daarvoor benodigde ingrediënten – sociaal aanhaken en zelfvertrouwen – staan alleen op gespannen voet met de cultuur op de bouw. De bouw, da’s hard: grote sterke kerels die doorgaans geen blad voor de mond nemen. Zo is het altijd geweest, het heeft z’n charme. Maar voor een zestienjarige BBL-leerling zonder al te veel handigheid geen gedroomde omgeving om snel te landen. Alsof je meteen in het eerste elftal moet presteren. Een knauw is snel uitgedeeld.

Mijn oom, die ook een bouwbedrijf had, zei altijd: ‘Laat ze het ergens anders maar leren.’ Ik hoor het nog steeds om me heen: we zijn druk en hebben nú handjes nodig. Meteen beloond worden, meteen resultaat, het lijkt de norm. (‘Je had het al klaar moeten hebben!’) Maar die norm dateert uit het tijdperk van mijn oom. De nieuwe wereld is geen wereld van winstmaximalisatie, maar van delen, van iets bijdragen. 

'Wekenlang zag ik hem stoeien, mijn oom zou hem al lang naar huis hebben gestuurd.'

In De Volkskrant las ik vol bewondering over Johan Middelkamp, directeur van Sallandse Wegenbouw in Haarle, met wie ik sinds kort zitting neem in de Bouwtafel Zwolle. In zijn bedrijf zijn uitvallers van het ROC welkom. Voor hem geen participatiegeld, maar een even heldere als simpele opvatting: ‘Dat jongeren hier gewoon mogen komen. En dat ze dan uiteindelijk een baan vinden of een opleiding.’ 

Waartoe zijn we op aarde? Die vraag kan iedereen voor zichzelf beantwoorden. Wat mij betreft probeer je de boel beter achter te laten dan dat je het aantrof. Met een bouwbedrijf doe je dat per definitie: we bouwen. Bij Mensink proberen we daarnaast geduld te hebben met nieuwe aanwas, we laten jongens niet vallen. Omdat we zo toekomstige voormannen ontdekken, maar nog meer omdat het een taak is, een vanzelfsprekendheid. 

Bij de bouw van de appartementen in Raalte heb ik van alles mis zien gaan. Geknooi met gipswandjes, gemartel met lewisplaatjes. Ik stuurde Sander naar een rustig hoekje en zei: ‘Probeer het maar, ga het maar doen.’ Wekenlang zag ik hem stoeien, mijn oom zou hem al lang naar huis hebben gestuurd. Maar hij bleef en zette door. Het kon hem iets schelen, hij wílde het kunnen. Na een paar maanden kreeg hij de slag te pakken.

'Wat erin zit komt er vanzelf uit. Vroeg of laat.'

Zoals Sander waren er meer: Lars, Brent, Stefan. De twee verdiepingen boven het winkelpand in Raalte groeide uit tot een veilige omgeving. Waar ben ik goed in? Hoe gedraag ik me? De jongens kweekten zelfvertrouwen, maakten kennis met de bouwcultuur (‘Hieperdekiep naar binnen met die koffie’), leerden dat ze bouwen voor de klant en niet voor de baas, groeiden in de breedte en toonden uiteindelijk ook interesse in die andere enge kerels van Mensink bouwbedrijf – en vice versa (‘Kan ik die een keer meekrijgen?’).

Is dit project verlieslatend, vanwege het betaalde leergeld? Het eerlijke antwoord is dat ik het nog niet precies weet en dat het geen ramp is als het zo zou zijn. Natuurlijk streven we naar zwarte cijfers aan het einde van het jaar, omdat we de tent anders zouden moeten sluiten, verder proberen we gewoon plezier te maken en ons oordeel uit te stellen. Wat erin zit komt er vanzelf uit. Vroeg of laat. Inmiddels is ‘Team Brent’ verder getrokken. We zijn bezig met het isoleren van het dak van een oude boerderij en werken aan de fundering van vijf nog te bouwen woningen in Deventer. En hierna? Hierna gaan we een huis bouwen.

Was ik nog maar zeventien

‘Je zou er bijna medelijden mee krijgen’, reageerde iemand op een van mijn blogs. Tja. Er was van alles aan de hand in 2021 en ik schreef er zo nu en dan over. Over de prijzen van bouwmaterialen, over leveringsproblemen en over personeel dat het elders beter dacht te kunnen krijgen. Dus een beetje medelijden lijkt me wel op z’n plaats. Maar niet heus: er viel genoeg te genieten. 

We bouwen – en dat geldt voor iedereen bij Mensink – omdat we iets willen betekenen voor anderen. Dat is de kern van het verhaal, de rest (techniek, materialen, etc.) is bijzaak. Over die bijzaken schrijf ik af en toe iets, omdat het me bezighoudt, en omdat jullie me niet geloven als ik steeds zeg hoe geweldig het allemaal is. (Daar staat LinkedIn al vol genoeg mee.)

Omdat het bijna kerst is en voor alle medelijders, dit zijn ze, mijn favoriete momenten van 2021:

Aan het begin van het jaar maakte ik kennis met een jongeman die een week kwam snuffelen (stage lopen). Aan het einde van ons gesprek zei hij. ‘Ik moest van mijn moeder zeggen dat ze jullie leuk vindt.’ Ik veerde op. ‘Ze volgt op sociale media alles wat jullie doen.’ Aha, dus we hebben fans! Hoogste tijd voor een meet en greet. Hopelijk in 2022, want we willen ons nieuwe kantoor inluiden en we bestaan al weer even 25 jaar.

Voor de bouwvak maakte ik mijn (hopelijk) laatste meters als werkvoorbereider. Met een echtpaar werd het nog even spannend. De een zei al eens over de ander: ‘Soms denk ik dat ik met een politieagent getrouwd ben.’ En toen ging er iets mis op de bouw. Ik voelde ogen op me gericht, moest met een oplossing komen. Vanuit mijn ooghoek dacht ik te zien hoe de man zijn mouwen opstroopte. Maar voor ik iets kon zeggen schoot de vrouw me te hulp: ‘Schat, wat Gonard nu gaat vertellen vind je gewoon goed!’ Ook deze keer losten we het samen op. Het komt altijd goed.

Daarna reed een stukadoor met zijn bus over de fiets van een leerling. Per ongeluk. ‘Wat is de schade?’ vroeg hij en hij gaf de jongen geld voor een nieuwe. Vervolgens vouwde hij het kromme stalen ros zo goed en kwaad als het ging in model. ‘Wat is de bedoeling?’ vroeg ik. Hij: ‘Deze fiets is voor die andere leerling van jullie. Die knul wil op vrijdag nooit patat halen omdat hij geen rijbewijs heeft. Dat is mooi opgelost zo.’ Voila, het zuiverende effect van een groep.

Na de zomer ging ik ‘naar buiten’, dus dat betekent de hele dag naar de radio luisteren. ‘Heb je ook nog wat anders?’ vroeg ik aan de timmerman die iedere dag naar Tukker FM luistert (en op vrijdag naar ‘een echte piraat’). Hij: ‘Bij klachten zet ik de radio altijd harder. En ik vind dit een klacht.’ Dus daar gingen we: oh was ik nog maar zeventien, dan zou ik je wat laten zien. Aan het einde van de week, op de dag van de piraat, kwam hij naar me toe: ‘Kan ik je niet ontslaan?’ Maar waarom dan, vroeg ik. ‘Ik vind dat je niet goed in de groep past. Zing eens mee, man!’

‘Ik ben niet handig,’ zei een hbo-stagiair van de tekenafdeling eerder dit jaar op mijn vraag wanneer hij nou eens meeging de bouw op. Toen hij klaar was met zijn opdracht vroeg hij of hij zijn volgende stage weer bij ons kon lopen, maar dan op de bouwafdeling. ‘Dat is goed,’ zei ik, ‘onder de voorwaarde dat je even de bouw op gaat.’ Inmiddels bouwt hij in ‘mijn’ team mee aan appartementen in Raalte. Laatste zei hij enthousiast: ‘Hierna wil ik een huis bouwen!’ Je hoeft niet handig te zijn, als je het maar wilt worden. Zes talenten haalden we dit jaar aan boord.

Van die talenten moeten we het hebben bij Mensink, maar op een dag ging zowaar de telefoon. Of we nog ervaren timmermannen zochten. ‘Kennen we elkaar?’ vroeg ik. ‘Nee,’ zei hij, ‘ik heb op internet een beeld gevormd van wie jullie zijn, wat jullie doen en hoe jullie met klanten omgaan. Bij zo’n bedrijf wil ik werken.’ Toen hij ophing bezocht ik onze pagina op bouwnu.nl weer eens. ‘Aha,’ mompelde ik. Inmiddels is hij in dienst. Blijkbaar hadden we onze karma-spaarkaart vol.

Kortom, er viel genoeg te genieten. We hebben gelachen en getimmerd. Jongens waar niemand een stuiver voor gaf ontwikkelden zich, er is meegezongen met smartlappen (‘Honkie tonkie pianissie op je sinaasappelkissie’) en bergen patat werden verorberd. We deden in oktober (net op tijd) met het hele team een gooi naar de snelste rondetijd bij Kartplaza en nu is het jaar alweer voorbij. De kerstborrel gaat niet door en achter het teamweekend in februari staat een groot vraagteken. Gelukkig is het op de bouw altijd feest.

Volgend jaar vrolijk verder. Namens iedereen bij Mensink wens ik je fijne feestdagen. Bedankt voor het lezen en tot in 2021, herstel: 2022. Gonard.

Timmermannen en metselaars gezocht, met of zonder ervaring

Mensink naar Porto
‘Waarom zetten we geen vacature uit?’ vroeg een collega laatst. Het antwoord: het levert doorgaans weinig op, want alle bouwbedrijven vissen in dezelfde vijver en er zwemmen steeds minder vissen. Goede mensen vinden we via via of leiden we op. Maar…
dat betekent niet dat goede vaklieden zich niet mogen melden. Graag zelfs! Daarom deze giga, allesomvattende, altijd geldende mega-vacature. Gezocht: vakmensen!

 

Zoeken we jou?

Voor gepassioneerde vaklieden met een wil om er iets moois van te maken is altijd plek bij Mensink. Zowel ervaren voormannen als talenten zijn welkom. We vinden het niet erg als je nog moet leren, met basiskennis en goede zin komen we een heel eind. Niet voor niets werken we met een poule van meer dan vijftien talenten, stuk voor stuk jongens waarin we geloven.

 

 
Wat kun je verwachten?

Werken bij Mensink betekent werken in een bedrijf dat volop in ontwikkeling is. In de afgelopen tien jaar zijn we gegroeid van een bedrijf met zo’n 30 medewerkers naar een bedrijf met meer dan 50 medewerkers. We hebben intrek genomen in ons nieuwe kantoor, ons terrein is opnieuw ingericht en we werken aan alle kanten hard om het de jongens op de bouw zo makkelijk mogelijk te maken. Daken timmeren we op voorhand in elkaar om ze vervolgens met een hijskraan op de plek te brengen en we maken gebruik van door robots gemetselde binnenmuren bij nieuwbouwwoningen. 

iPad op de bouw

Onze voormannen hebben een iPad met daarin alle informatie over een bouw. Bestellingen geven zij vanaf de bouwplaats via diezelfde iPad rechtstreeks door aan onze leveranciers. We gebruiken drones, doen aan 3D scanning, geven klanten via de VR-bril een kijkje in de toekomst en zo kunnen we nog wel even doorgaan. Als bouwvakker bij Mensink ben je coördinator, maatvoerder, creatieveling en probleemoplosser in één. Je bent (of wordt) iemand die verstand heeft van luchtdicht bouwen, koudebruggen en triple beglazing met hielafdichting.

 

 

 
Polen, Spanje en Slovenië 

Daarnaast is Mensink een heel gezellig bedrijf. Ieder jaar gaan we met het hele team een weekend weg. In 2022 ging de reis naar Porto (Portugal), 2021 ging niet door vanwege corona, in 2020 waren we in Krakau (Polen), in 2019 op Fuerteventura (Spanje) en in 2018 Ljubljana (Slovenie). We kennen een lange historie van legendarische uitjes. Daarnaast ook de moeite waard: de biertjes op vrijdagmiddag, en de befaamde (en beruchte) bouwvak- en kerstborrels. O, en er werken inmiddels meer dan vijf vrouwen bij Mensink, wat wil je nog meer? 

Solliciteren

App of bel Gonard: 0653151875. Een keer binnenlopen mag natuurlijk ook. Er is koffie en soms ook bier (afhankelijk van het moment).

 

 
Verder lezen over Mensink Bouwbedrijf

Ontstaansgeschiedenis: Mensink zag het licht in 1994. Uit nood, want Gonard wilde eigenlijk boer worden. Maar het boerenbedrijf van zijn vader leverde niet genoeg geld op voor twee gezinnen en dus schreef hij zich samen met zijn broer Eerhard in bij de Kamer van Koophandel. Lees verder.

Projecten: we bouwen unieke, veelal vrijstaande huizen die we samen met de klant ontwerpen. We hebben geen catalogus. Omdat mensen nogal verschillend zijn, is het hoogst onverstandig, ook met het oog op jouw portemonnee, om twee keer hetzelfde huis te bouwen. Bekijk onze projecten.

 

Waarom Gonard na 20 jaar de hamer weer ter hand heeft genomen

Toen ik dit bedrijf in 1994 begon met mijn broer Eerhard had ik meerdere petten op: ik timmerde, plande wat, stuurde eens een factuur uit en toen er meer werk binnenkwam dan we aankonden, ging ik op zoek naar een eerste medewerker. In een paar jaar veranderde er veel en al snel belandde ik op kantoor – achter het scherm.

Acht jongens buiten en ik binnen: het was efficiënt, maar vooral kwetsbaar. En dus gingen we op zoek naar meer personeel.

Volume, dat was er nodig, want ooit zou ik…

Een televisie die altijd aanstaat

In 27 jaar is Mensink uitgegroeid tot een serieus bedrijf met meer dan zestig medewerkers en (in 2020) twaalf miljoen omzet. Een prachtig proces om leiding aan te geven, maar ook knalhard werken: vroeg opstaan, even werken in alle rust, een gezamenlijke bak koffie om 7 uur, de rest van de werkdag geleefd worden door mailbox, telefoon en allerhande vragen, om ‘s avonds – zodra iedereen naar huis is – verder te gaan met je werk.

Ik hoorde eens iemand zeggen dat een eigen bedrijf hebben qua intensiteit het best te vergelijken is met een televisie die altijd aanstaat. In het weekend zet je het geluid wat zachter, maar als het nodig is grijp je meteen naar de afstandsbediening.

‘Gevlucht’ de bouw op

Nu is werken toevallig mijn hobby, maar het werd steeds erger. Ik kan me nog een moment herinneren niet zo lang geleden waarop ik Joeri bij me riep.

‘Joeri’, zei ik. ‘Je moet me even helpen met tekenen, want als ik de muis vastpak begin ik te zweten en te trillen.’

Joeri duwde me aan de kant en regelde hetgeen ik niet voor elkaar kreeg binnen een paar klikken. Daarna ging ik weer verder: mailen, bellen, appen, brandjes blussen.

Maar nu ben ik gevlucht. Naar buiten. De bouw op.

Waarom? Het is nodig! Collega’s vertrokken en leerlingen zijn zonder leermeester komen te zitten. De planning staat vol en we komen handen tekort. Ik voel me geroepen. Samen met acht leerlingen (zie foto) bouw ik aan appartementen boven een winkel in de Herenstraat in Raalte. Ik zet de lijnen uit, doe eens wat voor en zaag en hamer vrolijk mee. Vooralsnog trek ik het prima, mijn lichaam sputtert niet tegen. De stress neemt bovendien af.

Reden twee voor mijn stap, en die is belangrijker: het kan, er is ruimte. Investeringen in werkvoorbereiders en andere talenten werpen hun vruchten af. Ik kan me vinden in de vergelijking met de televisie die altijd aanstaat, maar heb altijd gestreefd naar het moment waarop ik de televisie eens uit kon zetten. Ooit… Ik heb mijn werk op kantoor nooit anders dan iets tijdelijks gezien, want diep van binnen ben ik een buitenjongen. Het verhaal is immers bekend: ik wilde boer worden.

De afgelopen maanden is het aantal klappers op mijn bureau (bij wijze van spreken, want we werken papierloos) zienderogen afgenomen. Ondanks de tien extra huizen die we dit jaar bouwen.

Zou het dan toch?

De belangrijkste les

Met een schuin oog volg ik ondertussen de verrichtingen op kantoor. De eerste ochtend dat ik op de bouw ging werken was er geen filterkoffie gezet – dat deed ik namelijk altijd – en stond er een rij bij de automaat. Maar dat euvel was al op dag twee al verholpen. Mijn zoon heeft veel van mijn taken overgenomen en de werkvoorbereiders zijn goed in vorm. Ik ben misbaar en voel dat anderen opstaan en nieuwe energie brengen. Ik zie ook wel dat er soms tijd wordt gestoken in de verkeerde dingen, maar ik laat het gaan en loop niet langer in de weg.

Nu weet ik het zeker: een bedrijf overeind houden is geen kwestie van gaten dichtlopen maar van jezelf misbaar maken. De televisie staat nog altijd dag en nacht aan, maar ik geloof dat steeds meer me ontgaat. Jongens, waar ligt de afstandsbediening?

Astrid en Johan: ‘Alsof we de loterij hebben gewonnen’

In coronatijd bouwden Wout en Mees het huis van Astrid, Johan en hun kinderen aan de Malbergerweg tussen Deventer en Wesepe. De schuurwoning is inmiddels af en het gezin woont er goed en wel. Hoogste tijd voor een terugblik van Astrid en Johan op het bouwproces. 

‘We komen uit Montfoort, bij Utrecht, maar zijn al naar het oosten verhuisd toen de bouw nog moest beginnen. Gedurende de bouw verbleven we in twee verschillende vakantiehuisjes. Best pittig, ook vanwege corona, maar één van onze kinderen ging in september 2020 voor het eerst naar de middelbare school. We wilden voorkomen dat hij na een jaar al afscheid moest nemen van zijn nieuwe klas.

‘Het voordeel was dat we de bouw van dichtbij konden volgen. Vrijwel iedere dag zijn we op de bouw gaan kijken. Dat is niet alleen leuk, het zorgt er ook voor dat je gemakkelijk keuzes kunt maken en voorkeuren kunt doorgeven.’

Flexibiliteit en korte lijntjes

Toen het fundament eenmaal lag sloeg de twijfel toe over de indeling van de benedenverdieping. Die hal die we hadden getekend, was die wel nodig? Aanpassingen doorvoeren was geen probleem, want we waren op tijd. We hebben nu geen hal, waardoor de trap middenin de woonkamer staat. We zijn blij met die keuze, het voelt nu extra ruimtelijk.
‘Die korte lijntjes en flexibiliteit, die we trouwens tijdens het hele proces hebben ervaren, waren heel fijn. Alles kon, mits we het op tijd aangaven. Daarbij was de nauwe samenwerking tussen Marten en Mensink een voordeel. Die twee zijn op elkaar ingespeeld, dat merk je aan alles.’
 
‘Toen we klaar waren bij Marten en de plannen op papier stonden heeft Arjan van Mensink het stokje van hem overgenomen. Aan hem hadden we een goede. Arjan heeft oog voor detail is erg klant- en servicegericht, maar ook eerlijk en helder. Niets lijkt hem te veel.’
 

Leerpunt: ruimer plannen

‘Intensief was het ook. Mensink bouwde ons huis, maar dan ben je er natuurlijk nog niet. We hadden ervoor gekozen om de keuken en badkamer zelf te regelen met de door ons gekozen bedrijven. Die bedrijven komen uit de buurt en kennen elkaar – een bewuste keuze – maar dan nog moet je het allemaal op elkaar afstemmen. Als het een stokt, loopt het ander in de knel. Met name ten aanzien van de nutsvoorzieningen werd het nog even spannend. Maar Wout van Mensink bleef herhalen: alles komt goed. En hij kreeg gelijk. Drie dagen voor de keuken kwam zijn we aangesloten op water en licht. 
 
‘Achteraf gezien hadden we misschien iets minder krap moeten plannen, een jaar nemen in plaats van negen maanden. Maar het ligt achter ons nu. Het huis is af, we wonen er en zijn super blij met wat er is ontstaan. Het voelt alsof we de loterij hebben gewonnen.’
 

Vijf collega’s vertrokken. En nu? Paniek?

Er zijn krachten in de bouw waar wij geen invloed op hebben. Ik schreef al eerder over materiaalprijzen. En een andere blog, over de vraag aanbod-verhouding die totaal zoek is, besloot ik uiteindelijk niet te publiceren. Ik vertelde er niets nieuws in, iedereen weet dat het momenteel een gekkenhuis is. Wekelijks staan er bedrijven bij ons op de stoep die hun (nieuwe) diensten aanbieden. De markt doet haar werk.

Een van de symptomen van deze hoogconjunctuur is dat er aan onze jongens getrokken wordt. Vijf timmerlieden zijn dit jaar vertrokken, twee ervan begonnen voor zichzelf. Word ik daar zenuwachtig van? Vervelend is het altijd, maar zenuwachtig… nee. Enerzijds omdat ik zie dat we niet de enige zijn. Collega aannemers zwijgen er liever over, maar als je ze het op de man af vraagt geven ze schoorvoetend toe dat het ook bij hen aan de hand is.

Daarbij: verloop is van alle tijden. Als het goed gaat is het wat meer (de worsten die elders in de lucht worden gehouden lijken dan groter), in crisistijd wat minder. Gezichten komen en gaan, zo werkt dat in een bedrijf. Mensen willen zich ontwikkelen, doen waar ze blij van worden. (Zelf loop ik sinds de bouwvak weer ‘buiten’, maar daarover meer in een volgend blog.)

Ieder jaar in december voeren we gesprekken met alle medewerkers. Ben je nog op je plek? Heb je voldoende uitdaging? Kunnen we iets voor je doen? Een van onze ervaren timmermannen kon bij een ander bedrijf uitvoerder worden. Wij werken niet met uitvoerders. Hij is in goed overleg gegaan en we wensen hem veel succes. Een ander heeft al langere tijd last van zijn rug en kan ergens anders minder zwaar werk doen. Iedereen heeft zijn eigen verhaal, zijn eigen creatiespiraal.

Daar komt bij dat we met een schuin oog kijken naar de volgende crisis, want die komt. Wij willen en gaan niet boven onze stand leven. Bij FC Twente hebben we gezien waar dat toe kan leiden. Het duurt jaren voordat de schade is hersteld, als je die kans überhaupt krijgt. We pakken dus niet wat we pakken kunnen, maar stemmen de hoeveelheid werken af op onze capaciteit. We hebben nee leren zeggen.

Het gaat nu over de vijf collega’s die vertrokken, maar de lijst met jongens die momenteel bij ons in opleiding is is veel langer. Er staan achttien namen op, het resultaat van onder meer onze Innovatiehub en het platform gaeenswerken.nu, langetermijninvesteringen. Het vertrek van enkele ervaren timmerlieden betekent perspectief voor deze jongens. Er zijn (basis)plaatsen vrijgekomen. Groeimogelijkheden! Spelmakers gezocht! Bussen vol gereedschap staan te wachten op nieuwe bestuurders. De formatie wijzigt, nieuwe jongens zijn tot voorman benoemd, talent schuift door.

Een van onze leerlingen wil later aannemer worden, het plan is dat hij het bedrijf van zijn familie overneemt als de tijd daar rijp voor is. Het advies van zijn ouders: leer eerst maar eens timmeren. Dat gaat hij bij ons doen. Dat hij op termijn weer vertrekt is dus een zekerheidje, maar dat is voor ons geen reden om hem niet op weg te helpen.

Nog regelmatig denk ik terug aan kundige timmerlieden die ons in de loop der jaren hebben verlaten, zoals Ron (een timmerman pur sang) en Jelmer (een gangmaker en op en top communicator), maar ook zij bleken uiteindelijk misbaar (sorry Ron en Jelmer). Ik weet nog dat we een paar jaar geleden met het bedrijf in Malaga waren, vlak na het vertrek van enkele ervaren collega’s. Marten en ik liepen achteraan. ‘Zie je dat?’ zei ik tegen hem. ‘Deze groep heeft geen leider.’ Dat gemis werd niet lang daarna opgevangen, anderen stonden op. Zo zal het nu ook weer gaan. Een groep is altijd in beweging.

Aan de slag met jonge knapen: van onbewust naar bewust onbekwaam

Toen het bedrijfserf van Mensink nog een boerenerf was hadden mijn vader en ik zaterdaghulpen. De vaak jonge knapen stelden ons in staat om onze tijd goed te benutten in de stal en op het land. Eenmaal in de bouw – de boerderij leverde niet genoeg op voor twee gezinnen – maakte ik opnieuw gebruik van hulpen. Tot mijn vrouw me terugriep. Hulptroepen hebben aansturing nodig, ik was altijd aan het werk. Ik zegde de hulpen af in de hoop dat ik vaker thuis zou zijn. (Het zette geen zoden aan de dijk, maar dat terzijde.)

Bij de bouw van ons kantoor in 2019 en 2020 had ik opnieuw zaterdaghulpen nodig. Ik vroeg aan mijn zoon of hij nog mensen kende, waarop hij zijn vrienden optrommelde. Het werkte geweldig. Met een vaste club bouwden we stap voor stap ons kantoor en aan het einde van de dag dronken we samen een biertje. Anderhalf jaar lang was de zaterdag mijn favoriete dag in de week. Toen alles klaar was meldden twee jongens uit de ploeg zich aan bij Bouwmensen. Ze werken inmiddels bij Mensink.

In die periode verscheen er ook een mail van Uitzendbureau Salland in mijn inbox. Ze wilden een platform opzetten voor bijbanen in de techniek. Tachtig procent van de jongeren heeft een bijbaan, maar de meesten vullen vakken of brengen kranten rond. Kon dat niet anders? ‘Goed idee!’ schreef ik terug. Met de goede ervaring met de vrienden van van mijn zoon nog vers in mijn geheugen meldden we ons aan met een vacature. Gezocht: Vakman IDD. 

En toen kwamen ze. Eerst een, toen twee, vijf en inmiddels tien jonge knapen meldden zich aan de poorten van ons terrein. Ze laden en lossen aanhangers, ruimen het terrein op, schilderen stelkozijnen, stippen roestplekjes aan en zagen hout op maat voor onze houtvergasser.

Gaat dat ze goed af? Nou, niet bepaald. 

Wanneer die gasten hier binnenkomen kunnen ze niets. Ik verbaas me er iedere keer weer over. Ze zetten spullen neer op plekken waar gelopen wordt, halen weersbestendige materialen naar binnen en laten gereedschap in de regen staan. Er deugt niets van, het is echt overweldigend hoe weinig ze kunnen. De logica ontbreekt. En het zit maar te teuten en te prutten. Je blijft roepen: 

‘Maak het jezelf makkelijk!’

‘Zorg dat je het niet tig keer in de vingers hebt.’

‘Werk er in één keer mee af.’

‘Hieperdekiep naar binnen met die koffie, je hebt maar 15 min pauze!’

Maar nu komt het: na een maand of drie trekt het bij. 

Dan beginnen ze op te letten, elkaar te helpen. Maar dat is leuk! Onbewust onbekwaam wordt dan ineens bewust onbekwaam. Nog steeds kunnen ze vrij weinig, maar ze beginnen te snappen dat ze iets kunnen bereiken door te leren en te doen. Ze worden hongerig naar informatie. Ze gaan beter kijken en oplossingen bedenken. Daar hoort ook schaamte bij. Soms druipt er eens iemand af, uit pure wanhoop. Op zo’n moment roep ik zo’n jongen bij me en duw ik hem de goede kant uit.

Inmiddels weet ik echt wel dat dit soort trajecten een hoop tijd en geld kosten. Daar hoeven we niet omheen te draaien. Maar ik heb in vijfentwintig jaar Mensink nog nooit iemand te vroeg afgeschreven. Pas geleden meldde zich hier een knaap van 15 jaar. “Ik snap er niets van”, zei hij halverwege zijn snuffeldag. Die zien we nooit meer terug, dacht ik. Maar de volgende dag appte hij. Of hij vaker kon komen. ‘Prima’, stuurde ik terug. ‘Wanneer zien we je?’ Hij kwam. En hij pakte dingen op, werd handig. De ontwikkeling die hij sindsdien doormaakt is geweldig om te zien. 

En dat is precies de reden waarom we het doen. Natuurlijk, met een beetje geluk maken ze zich nuttig en lopen er wat toekomstige timmermannen tussen. Maar je kunt mij niet blijer maken met ouders die langskomen op het bedrijf om te vertellen dat ze hun zoon niet weer kennen. Een huis bouwen is mooi, maar mensen zien opbloeien nog veel mooier.

Nieuw talent uit Innovatiehub bij Mensink

Op de foto van links naar rechts: Gwendoline, Sophie en Jorn (Ruben bleef niet plakken).

In 2019 richtten we met drie andere bouw/technische bedrijven de Innovatiehub Salland op, een platform waar we knappe koppen de kans geven. De talenten in de Innovatiehub brachten ons de afgelopen jaren op goede, nieuwe en slimme ideeën. Sommigen zijn er nog steeds, anderen zetten nu elders een volgende stap in hun carrière. Nieuwe aanwas is er ook. Sinds kort hebben we Gwendolyne, Sophie, Ruben en Jorn namelijk in ons midden. Even voorstellen.

Hoi! Mijn naam is Gwendolyne Versteegh. Ik ben een negentienjarige student uit Apeldoorn. Ik zit nu in mijn tweede jaar op de Jan des Bouvrie Academie waar ik Interior Design And Styling studeer, kortom ik studeer om interieurontwerper te worden. Tijdens mijn stage ga ik meedenken voor interieurconcepten en deze uitwerken tot een passend interieur in een 3D model.

Ik ben Sophie Wichers Schreur, 22 jaar en ik kom uit Heeten. Ik doe de studie Creative Media and Game Technologies bij Saxion Hogeschool in Enschede. Tijdens mijn afstudeerstage ga ik bezig met de offertes van Nijhof en Mensink, om deze interactief en visueel aantrekkelijker te maken.

Mijn naam is Ruben Goedhart! Ik ben 21 jaar oud en momenteel zit ik in mijn laatste jaar van Technische Bedrijfskunde aan Hogeschool Saxion in Deventer, de stad waar ik ook woon. Ik ga mij bezig houden met het optimaliseren van de logistieke bewegingen en de reductie van CO2/stikstofuitstoot van Nijhof en Mensink.

Ik ben Jorn Riezebos. Ik ben 18 jaar wonend in Wesepe en studeer ruimtelijk vormgever op het Cibap in Zwolle. Naast stagelopen werk ik bij een supermarkt en sta ik als barista op festivals. Ik help hier met het ontwikkelen en realiseren van huizen in de 3D wereld, ik maak renderingen op Lumion om zo de klant een breder beeld te geven hoe het huis eruit komt te zien.

Dank Gwendolyne, Sophie, Ruben en Jorn! We zijn benieuwd naar jullie ideeën. Veel succes.