Er zit een zwarte substantie op mijn handen en ik krijg het er niet af. Ik ben weer bouwvakker. ‘Wanneer kom je terug naar kantoor?’ vraagt mijn omgeving. Het is tegen beter weten in. Ik doe weer wat ik leuk vind, voel me goed en werk de stress hoopje voor hoopje mijn lichaam uit.
Met ‘Team Brent’ werkte ik aan een project boven een winkel in de Herenstraat in Raalte. Het resultaat: vijf nieuwe appartementen en acht timmermannen die uit hun schulp kropen. Ik word blij van fysieke arbeid en creëren, maar nog meer van jongelui die een ontwikkeling doormaken, zichzelf vinden en uiteindelijk volmondig zeggen: ‘Hierna gaan we een huis bouwen.’
De basis voor succes is plezier. De daarvoor benodigde ingrediënten – sociaal aanhaken en zelfvertrouwen – staan alleen op gespannen voet met de cultuur op de bouw. De bouw, da’s hard: grote sterke kerels die doorgaans geen blad voor de mond nemen. Zo is het altijd geweest, het heeft z’n charme. Maar voor een zestienjarige BBL-leerling zonder al te veel handigheid geen gedroomde omgeving om snel te landen. Alsof je meteen in het eerste elftal moet presteren. Een knauw is snel uitgedeeld.
Mijn oom, die ook een bouwbedrijf had, zei altijd: ‘Laat ze het ergens anders maar leren.’ Ik hoor het nog steeds om me heen: we zijn druk en hebben nú handjes nodig. Meteen beloond worden, meteen resultaat, het lijkt de norm. (‘Je had het al klaar moeten hebben!’) Maar die norm dateert uit het tijdperk van mijn oom. De nieuwe wereld is geen wereld van winstmaximalisatie, maar van delen, van iets bijdragen.
In De Volkskrant las ik vol bewondering over Johan Middelkamp, directeur van Sallandse Wegenbouw in Haarle, met wie ik sinds kort zitting neem in de Bouwtafel Zwolle. In zijn bedrijf zijn uitvallers van het ROC welkom. Voor hem geen participatiegeld, maar een even heldere als simpele opvatting: ‘Dat jongeren hier gewoon mogen komen. En dat ze dan uiteindelijk een baan vinden of een opleiding.’
Waartoe zijn we op aarde? Die vraag kan iedereen voor zichzelf beantwoorden. Wat mij betreft probeer je de boel beter achter te laten dan dat je het aantrof. Met een bouwbedrijf doe je dat per definitie: we bouwen. Bij Mensink proberen we daarnaast geduld te hebben met nieuwe aanwas, we laten jongens niet vallen. Omdat we zo toekomstige voormannen ontdekken, maar nog meer omdat het een taak is, een vanzelfsprekendheid.
Bij de bouw van de appartementen in Raalte heb ik van alles mis zien gaan. Geknooi met gipswandjes, gemartel met lewisplaatjes. Ik stuurde Sander naar een rustig hoekje en zei: ‘Probeer het maar, ga het maar doen.’ Wekenlang zag ik hem stoeien, mijn oom zou hem al lang naar huis hebben gestuurd. Maar hij bleef en zette door. Het kon hem iets schelen, hij wílde het kunnen. Na een paar maanden kreeg hij de slag te pakken.
Zoals Sander waren er meer: Lars, Brent, Stefan. De twee verdiepingen boven het winkelpand in Raalte groeide uit tot een veilige omgeving. Waar ben ik goed in? Hoe gedraag ik me? De jongens kweekten zelfvertrouwen, maakten kennis met de bouwcultuur (‘Hieperdekiep naar binnen met die koffie’), leerden dat ze bouwen voor de klant en niet voor de baas, groeiden in de breedte en toonden uiteindelijk ook interesse in die andere enge kerels van Mensink bouwbedrijf – en vice versa (‘Kan ik die een keer meekrijgen?’).
Is dit project verlieslatend, vanwege het betaalde leergeld? Het eerlijke antwoord is dat ik het nog niet precies weet en dat het geen ramp is als het zo zou zijn. Natuurlijk streven we naar zwarte cijfers aan het einde van het jaar, omdat we de tent anders zouden moeten sluiten, verder proberen we gewoon plezier te maken en ons oordeel uit te stellen. Wat erin zit komt er vanzelf uit. Vroeg of laat. Inmiddels is ‘Team Brent’ verder getrokken. We zijn bezig met het isoleren van het dak van een oude boerderij en werken aan de fundering van vijf nog te bouwen woningen in Deventer. En hierna? Hierna gaan we een huis bouwen.
No comment yet, add your voice below!