Nu m’n pa een stap naar achteren heeft gezet en ik een stap naar voren, zal ik ook wat vaker mijn gedachten delen op deze plek. Een echt inkijkje geven in het reilen en zeilen bij Mensink. Het is niet mijn grootste hobby, dat zeg ik er meteen bij, maar ik vind het wel waardevol. Het internet staat immers al vol genoeg met gesuikerde praatjes. 

Ik weet het niet

Zo vind ik het bijvoorbeeld interessant om te vertellen dat de vraag wanneer je geschikt bent me al een tijd bezighoudt. Is een bedrijf overnemen op zesentwintigjarige leeftijd niet te vroeg? Wanneer ben je klaar voor zo’n stap? Het juiste antwoord is: niemand die het weet. Dus toen m’n pa aangaf open te staan voor bedrijfsopvolging, heb ik goed nagedacht of ik het wilde. Het antwoord: ja, omdat ik zie hoeveel voldoening het kan geven om collega’s en klanten blij te zien. En vooral ook: om dat samen voor elkaar te krijgen. Mijn leeftijd hebben we gemakshalve maar buiten beschouwing gelaten.

Nu ik het stokje heb overgenomen kijken collega’s ineens naar mij. Zo werkt dat blijkbaar. Alsof ik met aandelen in de zak ineens weet hoe het zit. Nee! Gelukkig volstaat dat antwoord ook in veel gevallen: ik weet het niet. Ik hecht er veel waarde aan om het samen te blijven doen. In andere gevallen is sturing en een koers wel gewenst. Daarom hebben we – Joeri en ik – besloten om op zulke momenten keuzes te maken en achteraf te reflecteren. Een slecht besluit is nog altijd beter dan geen besluit. (Want van een slecht besluit leer je, en zo kom je alsnog verder.)

Reddingsboei

Zeventig procent van de tweede generatie familie aan het roer van een bedrijf overleeft het niet. Zeven op de tien! Ik kan niet ontkennen dat ik schrok toen ik dat las. (Nog afschrikwekkender: na de tweede opvolging staat nog maar 13 procent van de familieondernemingen overeind.) Hoe dat komt? Hoge verwachtingen en het verlammende effect daarvan. Maar ook: de eerste generatie die niet los kan/durft te laten, waardoor vernieuwing wordt tegengegaan. Terwijl juist dat nodig is voor een gezonde toekomst: vernieuwen, moderniseren.

Hoge verwachtingen zijn er vast en zeker, maar vooralsnog voelen Joeri – die bij Yellowlines het stokje overneemt van Marten – en ik die niet zo, laat staan dat ze verlammend werken. En gelukkig lopen Gonard en Marten ons niet in de weg. Joeri en ik hebben naar elkaar uitgesproken dat we het beter willen doen dan onze voorgangers en worden daarbij gesteund in plaats van afgeremd door die voorgangers. Om de week zitten we met Gonard en Marten aan tafel. Dat is prettig, want Joeri en ik kunnen nog veel van ze leren. Ik zie ze als een soort reddingsboei die altijd voorhanden is als we dreigen te verzuipen. Een zachte overgang, zeg maar.

Tristan Mensink is per april 2025 benoemd tot algemeen directeur van Mensink Bouwbedrijf. Daarmee draagt oprichter Gonard Mensink, na ruim dertig jaar bouwen aan het familiebedrijf, de dagelijkse leiding over aan de volgende generatie. Gonard blijft als strategisch adviseur verbonden aan het bedrijf, maar heeft – samen met zijn broer Eerhard en compagnon Marten Jansen – zijn aandelen overgedragen.

Schakel in plaats van eindstation

Mensink Bouwbedrijf werd in 1994 opgericht door Gonard. Samen met zijn broer Eerhard bouwde hij het bedrijf uit, met vanaf 2004 ook Marten Jansen aan boord. Wat begon als een kleinschalig bouwbedrijf groeide uit tot een gevestigde naam in de regio.

Tristan, zoon van Gonard, raakte in 2018 betrokken bij Mensink en werkt sinds 2020 fulltime mee. Nu hij de leiding op zich neemt, kijkt hij met frisse blik naar de toekomst: ‘Ik geloof dat de traditionele manier van bouwen, met aanbesteden en onderaanneming, niet meer van deze tijd is. Ik wil toe naar ketensamenwerking: met een aantal vaste partijen aan tafel waarmee je écht samenwerkt. Waarin de aannemer functioneert als schakel tussen klant en bouw en niet als eindstation.’

Ook intern ziet Tristan mogelijkheden: ‘We willen een prettige werkgever zijn. Een bedrijf waar jong talent zich ontwikkelt en plezier heeft in zijn werk. Waar mensen met trots bouwen aan mooie projecten én aan zichzelf. Om dat te bereiken moet het imago van de bouw wel worden opgekrikt. AI rammelt aan de fundamenten van een heleboel banen, maar goede vaklui nemen zij voorlopig niet over. Het is tijd voor een herwaardering.’

Ruimte geven aan de nieuwe generatie

Voor Gonard is het loslaten niet alleen logisch, maar ook noodzakelijk. ‘Als ik terugkijk naar mezelf, kon ik in mijn jonge jaren veel meer dan nu. De oudjes houden vaak de rem op ontwikkeling, en dat is niet goed. Ooit schreef ik een verhaal: als de leerling-timmerman te lang bij de timmerman blijft lopen, wordt hij lui. Dat is voor mij de kern. Daarom vind ik het hartstikke goed dat Tristan het stokje van me overneemt. Misschien is het aan de vroege kant, maar beter te vroeg dan te laat.”

Wat hij zijn zoon toewenst? ‘Dat hij net zoveel op kan bouwen als ik dat met Marten en Eerhard heb gedaan. In de vorm van prettige samenwerkingen. En persoonlijk wens ik hem ook gewoon een paar goede economische jaren toe – dat maakt het net wat makkelijker om de juiste dingen te doen.’

De aandelen zijn met terugwerkende kracht per 01-01-2024 overgedragen. Deze overdracht is op 31-3-2025 bekrachtigd.

Frank en Stefan: broers van een andere bloedgroep

De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag broers Frank (26) en Stefan (23). De een is deskundig toezichthouder asbest, de ander timmerman.

Wie ze samen aan tafel ziet zitten voor dit gesprek en hun verhaal aanhoort denkt: die zijn uit de lucht komen vallen. Het is het lot, puur toeval – of een beetje van beide. Frank kwam eerst, bij Asbest Service Salland. Kort daarna zijn broertje Stefan, bij Mensink, omdat er bij Asbest Service Salland geen plek was. Dat het allemaal ook totaal anders had kunnen lopen is wel duidelijk na een tijdje praten. Maar goed, ze zijn hier nu eenmaal en eigenlijk bevalt het ze ook best.

Frank was het zat

Eerst Frank maar eens. Hij is een horeca-jongen. Jarenlang werkte hij in de keuken, als kok. Acht jaar om precies te zijn. Bij Pa & Ma in Schalkhaar, hotel Gaia in Deventer, Broeders in Zwolle, Da Mario in Deventer. Hij vindt koken heel leuk, maar het is hard werken voor weinig. Weinig waardering en weinig geld. Als zijn vrienden de kroeg in gingen, stond hij te buffelen. Frank was het zat. Een goede vriend van hem, Ian Mensink – hij trekt de kar bij Asbest Service Salland – zei: ‘Anders probeer je het een weekje hier.’

De reactie van Frank, drieënhalf jaar geleden: ‘Ik kan het wel even proberen.’ Het was een hele verandering, in het begin versliep hij zich nog weleens. Wat wil je: ineens om zeven uur ‘s ochtends beginnen in plaats van om drie uur ‘s middags. Maar de vrijheid beviel hem meteen. En het vaste schema. ‘Op maandagmorgen beginnen, op vrijdagmiddag klaar: heerlijk. In de horeca liep alles door elkaar. De eerste vrije vrijdagavond ben ik meteen gaan bowlen, en de zaterdag erop de kroeg in.’ Ook niet onbelangrijk: qua salaris ging hij er flink op vooruit. ‘Vijfenzeventig procent, geloof ik. Met alleen een driedaagse cursus.’

Mensink Bouwbedrijf:
Hallo ChatGPT, we gaan ieder jaar met het hele bedrijf op reis. Na afloop schrijven we altijd een verslag, maar de formule is inmiddels zo vertrouwd (voorspelbaar) dat de verhalen op elkaar beginnen te lijken. Wil jij een keer een mooi verslag schrijven? Je kan je lekker laten inspireren door onze eerder reisverslagen: Porto, Fuerteventura, Krakau, Lissabon.

Het laatste weekend van de kerstvakantie. In de auto terug naar huis las ik een bericht in de Mensink-groespapp. Van Aron, die ooit metselaar was, daarna timmerman, en nu ‘chef buiten’. Hij liet aan de hele kluit weten wie waar diende te verschijnen op maandag. Het was een planning, een duidelijke, terwijl ze mij niets hadden gevraagd. Ik leunde achterover. Tegen mijn vrouw mompelde ik in de auto: ‘Ik denk dat het gaat lukken.’

Een nieuw kunstje proberen

Dertig jaar geleden startte ik met mijn broer een bouwbedrijf. We waren jong en naïef. Het duurde niet lang voor we met een man of tien waren. Terugblikken doe ik later nog wel eens, maar heel kort: het was een mooie tijd, want we waren efficiënt. Niets is fijner dan dat. Tot ik me realiseerde: mensen zijn afhankelijk van mij. Als mij wat overkomt zitten tien mannen, tien gezinnen, zonder inkomen. Ergens rond 2004, 2005 besefte ik: ik moet zien dat ik mezelf op termijn misbaar maak.

Een organisatie optuigen was sowieso nodig. Want alleen als je groeit, houd je mensen tevreden. Niemand wil een leven lang hetzelfde doen. Groeien betekent nieuwe uitdagingen aangaan, eens een nieuw kunstje proberen. Marten kwam, we gingen ontwerpen. We vonden een focusmarkt, namen nog meer mensen aan – and the rest is history (grapje). We hebben inmiddels een modern kantoor en zijn met een mannetje of zestig. Het Mensink Bouwbedrijf van toen bestaat niet meer.

Luuk: ‘Jarenlang hobbelde ik achter hem aan, hij had de kopzorgen’

De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag Luuk (24), de altijd goedgemutste timmerman zonder timmerpapiertje. Voor hem is het grote mannen-leven nu ook begonnen.

Luuk is zo’n gast waarvan je hoopt dat ‘ie niet afhaakt als er een uitje wordt georganiseerd. Hij heeft zijn lach altijd bij zich, net als zijn goede zin en wilde lokken. Luuk doet aan sfeerbeheer zonder dat hij het zelf weet. Zijn aanwezigheid is genoeg. Hij is gewoon een – hoe zullen we het eens noemen – nou ja, fijne vent.

Niet de braafste

Tot zover onze bescheiden mening. Nu Luuk zelf over Luuk. Hij begint meteen te lachen: ‘Ik kan ook wel een brompot zijn, hoor. Bij de voetbal bijvoorbeeld. Dan ben ik fanatiek, wil ik niet verliezen. Ik doe niet altijd mee voor de fairplay-prijs, zeg maar. Maar goed, meestal ben ik wel goed te pas, ja.’

Luuk’s opa had een bouwbedrijf: bouwbedrijf Otten in Luttenberg. Zijn moeder weet meer van bouwen dan zijn vader, want die opa was, dat was haar vader. De bouw was nooit ver weg voor Luuk en hij vond het leuk om te zien, als ze bij hem thuis kwamen om te timmeren bijvoorbeeld. ‘Toch heb ik lang getwijfeld wat ik wilde. School was niet mijn ding, ik houd niet van zitten. Ik was ook zeker niet de braafste jongen van de klas.’

Mees: ‘Je eigen manier van bouwen is de beste manier’

De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag Mees (24), die in zes jaar tijd veel leerde, inmiddels zelfs voorman is, maar nog altijd aan het begin staat.

Toen Mees zich zes jaar geleden bij Mensink Bouwbedrijf meldde kon hij nog helemaal niets (zijn woorden). Hij had een mailtje gestuurd naar info@ of de vaste lijn gebeld, hij weet het niet meer precies. In Wijhe had hij de busjes zien staan. Hij kende Morris en Aron van gezicht. Verder had hij geen beeld van Mensink, behalve dat hij er nog nooit slechte verhalen over had gehoord. Dat was al heel wat.

Voor het kennismakingsgesprek met Gonard – op de donderdag voor de Diekdagen – werd hij door zijn moeder gebracht met de auto. ‘Ik denk dat hij dat niet gezien heeft, anders weet ik niet hoe het was afgelopen.’ Het kantoor van Mensink stond er nog niet, zaken werden afgehandeld vanuit de voormalige varkensschuren. Het weerhield hem niet. ‘Hooguit keek ik een beetje raar op.’

‘Ik heb niet getwijfeld’

Dit is wat Mees nog weet van het gesprek: ‘Helemaal niks. Ja, ik ben een paar minuten binnen geweest. Toen was het voor mekaar.’

Hij moest alles nog bewijzen, wat had hij nou te vertellen, wat kon hij nou laten zien? Mensink en hij, ze zouden elkaar vanzelf wel leren kennen. Of het ging werken, dat moest de praktijk maar uitwijzen. Mees meldde zich aan voor de timmeropleiding in Zwolle en ging vier dagen met Menno de bouw op en één dag naar school. Later liep hij ook mee met Wout en Stefan.

Al op jonge leeftijd wist hij dat dit het moest zijn. Met de handen werken, knooien, buiten zijn, een aardige oom die tegelzetter was – het bekende verhaal. ‘Ik heb niet getwijfeld, het stond vast.’ Toen hij begon bij Mensink kon hij nog geen aanhanger afknopen, maar – niet onbelangrijk – hij wilde wel. ‘Ik had er zin in en ging ervoor. Het gevoel van niets kunnen duurde nog twee jaar, daarna begon ik stapjes te maken.’

Handen vol aan de kilkeper

Nu, zes jaar later, zit Mees op een dinsdagmiddag na werktijd als vierentwintigjarige voorman aan tafel om zijn verhaal te doen. Hij heeft een guitige lach, is nog steeds piepjong. Onveranderd: hij woont thuis bij zijn ouders in Wijhe, betaalt geen kostgeld en doet niets in het huishouden. Als hij zo dadelijk naar huis rijdt, kan hij zo aanschuiven. Als ware hij een tiener: ‘Het bevalt me wel, ik heb niets te klagen.’

Toch lijkt hij in niets meer op die jongen van zeventien die zich op een donderdagavond meldde in de oude varkensschuur. Een paar maanden geleden was hij gevraagd: een eigen bus, zie je dat zitten? Bryan mee als maat. Mees knikte en inmiddels zet hij zijn eigen Mensink-bus aan de straat in Wijhe.

En dus zweeft hij nu ergens in het enorme grijze gebied tussen niets kunnen en volleerd vakman zijn. Ze kunnen hem op een boodschap sturen, samen met zijn maat Bryan trekt hij complete woningen uit de grond. Maar de bouw kent tegelijkertijd nog tig geheimen voor hem. In Mariënheem bouwt hij momenteel een moderne, vrijstaande woning. Aan de kilkeper (balken op de plek waar twee haaks op elkaar staande schuine dakdelen elkaar vinden) hadden hij en Bryan de handen vol. Bij Jorn en Aron gingen ze te rade. ‘Die jongens weten veel meer dan wij. Ze gaven goede tips.’

Voor me zitten Johan en Irene. Johan en Irene hebben een bouwkavel weten te bemachtigen aan de rand van een dorp in de buurt van een stad met voorzieningen. Johan en Irene hebben plannen. Ze willen een huis bouwen voor de toekomst, hún toekomst. Als het even kan worden ze oud op hun nieuwe stek. Er komt een badkamer op de begane grond, dat is zeker, of in ieder toch aansluitingen en leidingen. De achterkant van de inpandige garage kan later worden omgedoopt tot slaapkamer. Ze hebben hun huiswerk gedaan.

‘Biobased,’ zegt Johan, ‘we willen biobased bouwen.’ Irene knikt. Als ik vraag wat ze daarmee bedoelen, pakt Johan een tablet uit zijn tas. Hij laat me een slideshow zien. Isovlas als basis, ten minste één wand met oude spijkerbroeken (ze zijn al aan het inzamelen). Irene noemt bamboe, want dat groeit snel. Beton is uit den boze, stro een optie. Johan heeft over lichtgewicht bouwblokken van mycelium (schimmels) gelezen, maar geeft toe dat hij dat nog niet helemaal voor zich ziet. De term kruislaaghout valt. ‘Ja,’ zegt Irene tot slot, ‘we willen echt iets moois neerzetten.’

Bio based bouwen is hot. Er is geen leverancier die er niet over schrijft in zijn brochure. Jaarverslagen hebben er de mond vol over. Als we biobased gaan bouwen, zo luidt de belofte, komt alles goed. Dan verminderen we de ecologische voetafdruk van de bouwsector en sparen we het milieu. Het enige wat we hoeven te doen: milieubelastende materialen zoals staal en beton vervangen door biologische alternatieven. Hennep bijvoorbeeld. Meng dat met kalk en er ontstaat een isolerend bouwblok.

Ik zie het voor me. Het lijkt me bovendien een geweldige uitdaging. Ik heb het na al die jaren wel gezien met betonmortel en vurenhout. Het kan beter, mooier, duurzamer. De ambitie van Johan en Irene spreekt me aan.

Lars: ‘Na werktijd blijf ik zitten voor ons CPO-project op de Boskamp’

De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag tekenaar Lars (24), die de afgelopen jaren alles probeerde op bouwgebied en nu terug is op de plek waar hij begon.

Werken in de Randstad: ‘Zonde van je tijd’ las Lars in 2019 in de Stentor. Hij knikte. In het artikel vertelt Joeri over het plan van Mensink en andere bedrijven om talentvolle, ambitieuze jongeren te verleiden in de regio te blijven. Ontwikkelkansen genoeg immers. Lars hoefde niet verleid te worden. Met een stad als Amsterdam heeft hij niet zoveel, doe hem de Boskamp maar. ‘Ik houd niet van drukte.’ Toch kwam het artikel op een goed moment, want Mensink kende hij ‘niet echt’ en hij zocht een stage.

Carnavalswagens bouwen

Een maand later meldt Lars, student hbo Bouwkunde, zich voor een stage op de ontwerpafdeling van Mensink – bij Joeri en Marten. Hij doet er een half jaar tekenervaring op. Als hij na de zomer nog een stage moet lopen – bij een ander bedrijf – meldt hij zich een verdieping lager, bij de bouwers. ‘Het beviel me bij Mensink en officieel zijn het twee aparte bedrijven, dus het kon.’ Van Gonard krijgt Lars te horen: ga maar naar buiten, daar leer je veel meer. Even twijfelt hij, want Lars was bouwkunde gaan studeren omdat hij wilde tekenen. Uiteindelijk stemt hij toch in. ‘In mijn vrije tijd bouw ik carnavalswagens, dus ik wist wel hoe ik een hamer moest vasthouden.’

Het bevalt hem op de bouwplaats. Sterker nog: als Lars zich na zijn afstuderen bij Mensink meldt – ‘Ik ben klaar, kan ik bij jullie werken?’ – begint hij op eigen initiatief op de bouwplaats. Pas na twee jaar keert hij terug naar de ontwerpafdeling, een bewuste keuze. Lars: ‘Het timmeren heeft me goed gedaan. Ik weet nu waar ik het over heb. Het helpt als je de dingen zelf een keer hebt vastgehouden. Ik weet nu wat ik moet tekenen en juist niet moet tekenen.’

Boertie: ‘Ik heb morgen alleen kramp als ik vandaag meer doe dan gisteren’

De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag Boertie (85), oervader, terreinchef, geweten.

Het feest beleefde zijn hoogtepunt al vroeg, het was nog middag. Marten had Boertie op het podium geroepen en hem toegesproken met een paar aardige woorden. ‘Hij haalt iedere avond de aanhangers leeg en zorgt voor een vrolijke noot. En ja, daar mag best voor worden geapplaudisseerd.’ In de zaal gingen de handen op elkaar, bescheiden stak Boertie een hand omhoog. Zijn kleinzoon Tristan overhandigde hem een kruiwagen met nieuw gereedschap, omdat er de afgelopen jaren nog al eens iets was ontvreemd uit zijn privéopslag.

Een half biertje

Toen greep Boertie naar de binnenzak van zijn colbert. Er kwam een briefje tevoorschijn. ‘Ik wil graag ook nog even wat zeggen.’ Hij zei dat hij trots was op het bedrijf en dat zijn hart een sprongetje maakte als hij de Volkswagen busjes zag rijden met zijn familienaam erop. ‘Als de busjes al lang voorbij zijn, blijf ik de naam nog zien. Wat wil een mens nog meer?’ Woooo wooo wooo, klonk het vanuit het publiek. Tot slot zei hij: ‘Ik vind het heel fijn dat ik hier nog kleine klusjes mag doen. Bedankt allemaal.’ Boertie liep naar Gonard. Niet voor een handdruk, maar voor een stevige hand om het podium te kunnen verlaten. De ogen nat.