Toen ik dit bedrijf in 1994 begon met mijn broer Eerhard had ik meerdere petten op: ik timmerde, plande wat, stuurde eens een factuur uit en toen er meer werk binnenkwam dan we aankonden, ging ik op zoek naar een eerste medewerker. In een paar jaar veranderde er veel en al snel belandde ik op kantoor – achter het scherm.
Acht jongens buiten en ik binnen: het was efficiënt, maar vooral kwetsbaar. En dus gingen we op zoek naar meer personeel.
Volume, dat was er nodig, want ooit zou ik…
Een televisie die altijd aanstaat
In 27 jaar is Mensink uitgegroeid tot een serieus bedrijf met meer dan zestig medewerkers en (in 2020) twaalf miljoen omzet. Een prachtig proces om leiding aan te geven, maar ook knalhard werken: vroeg opstaan, even werken in alle rust, een gezamenlijke bak koffie om 7 uur, de rest van de werkdag geleefd worden door mailbox, telefoon en allerhande vragen, om ‘s avonds – zodra iedereen naar huis is – verder te gaan met je werk.
Ik hoorde eens iemand zeggen dat een eigen bedrijf hebben qua intensiteit het best te vergelijken is met een televisie die altijd aanstaat. In het weekend zet je het geluid wat zachter, maar als het nodig is grijp je meteen naar de afstandsbediening.
‘Gevlucht’ de bouw op
Nu is werken toevallig mijn hobby, maar het werd steeds erger. Ik kan me nog een moment herinneren niet zo lang geleden waarop ik Joeri bij me riep.
‘Joeri’, zei ik. ‘Je moet me even helpen met tekenen, want als ik de muis vastpak begin ik te zweten en te trillen.’
Joeri duwde me aan de kant en regelde hetgeen ik niet voor elkaar kreeg binnen een paar klikken. Daarna ging ik weer verder: mailen, bellen, appen, brandjes blussen.
Maar nu ben ik gevlucht. Naar buiten. De bouw op.
Waarom? Het is nodig! Collega’s vertrokken en leerlingen zijn zonder leermeester komen te zitten. De planning staat vol en we komen handen tekort. Ik voel me geroepen. Samen met acht leerlingen (zie foto) bouw ik aan appartementen boven een winkel in de Herenstraat in Raalte. Ik zet de lijnen uit, doe eens wat voor en zaag en hamer vrolijk mee. Vooralsnog trek ik het prima, mijn lichaam sputtert niet tegen. De stress neemt bovendien af.
Reden twee voor mijn stap, en die is belangrijker: het kan, er is ruimte. Investeringen in werkvoorbereiders en andere talenten werpen hun vruchten af. Ik kan me vinden in de vergelijking met de televisie die altijd aanstaat, maar heb altijd gestreefd naar het moment waarop ik de televisie eens uit kon zetten. Ooit… Ik heb mijn werk op kantoor nooit anders dan iets tijdelijks gezien, want diep van binnen ben ik een buitenjongen. Het verhaal is immers bekend: ik wilde boer worden.
De afgelopen maanden is het aantal klappers op mijn bureau (bij wijze van spreken, want we werken papierloos) zienderogen afgenomen. Ondanks de tien extra huizen die we dit jaar bouwen.
Zou het dan toch?
De belangrijkste les
Met een schuin oog volg ik ondertussen de verrichtingen op kantoor. De eerste ochtend dat ik op de bouw ging werken was er geen filterkoffie gezet – dat deed ik namelijk altijd – en stond er een rij bij de automaat. Maar dat euvel was al op dag twee al verholpen. Mijn zoon heeft veel van mijn taken overgenomen en de werkvoorbereiders zijn goed in vorm. Ik ben misbaar en voel dat anderen opstaan en nieuwe energie brengen. Ik zie ook wel dat er soms tijd wordt gestoken in de verkeerde dingen, maar ik laat het gaan en loop niet langer in de weg.
Nu weet ik het zeker: een bedrijf overeind houden is geen kwestie van gaten dichtlopen maar van jezelf misbaar maken. De televisie staat nog altijd dag en nacht aan, maar ik geloof dat steeds meer me ontgaat. Jongens, waar ligt de afstandsbediening?
No comment yet, add your voice below!