We mochten weer. Na Malaga, Lanzarote en Ljubljana had Fuerteventura dit jaar de twijfelachtige eer om ons te ontvangen. Een verrassende trip vol onverwachte wendingen? Nou nee, want we hebben de ‘winnende formule’ een paar jaar geleden al gekraakt. Voor de vorm doet Joeri Loozeman toch verslag.
Wat kun je er nog over zeggen na al die jaren? Een goedkope vlucht, zon en een paar dagen vrij is alles wat we nodig hebben om de batterij eens even flink op te laden. Vitamine D aanvullen is immers van levensbelang om de donkere wintermaanden te overleven. U denkt er misschien anders over, maar wij zien het zelf als een broodnodige excursie.
Over donker gesproken … zondagochtend vertrokken we in alle vroegte. Vier uur om precies te zijn. Nou is vroeg opstaan normaal geen probleem, maar zondag is de dag na zaterdag. U raadt het al: niet iedereen lag op tijd in zijn of haar (Lisan, Wendy en Monique waren ook van de partij) mand. Sommigen hadden er duidelijk moeite mee. Een enkeling had zelfs geen oog dicht gedaan.
Vanaf de Broeklanderdijk zijn we vervolgens door Hetebrij (wie anders?) naar Schiphol gebracht. Omdat we in Amsterdam nog even moesten wachten op het vervoer richting onze zonnige bestemming, opperde iemand om alvast wat dorstlessers te nuttigen. Dat initiatief viel goed in de groep. ‘Goed idee!’ werd er geroepen.
Lang verhaal kort: wachten, boarden, vliegen, landen. En toen was de koffer van (G)niels kwijt. Wat bleek: een vrouwelijke medepassagier was met zijn koffer aan de wandel gegaan. Paniek en chaos, natuurlijk, maar dankzij ons uitstekende Spaans kwam alles goed. Na een half uurtje togen we alsnog, inclusief de koffer van (G)niels, richting het resort.
Toen we daar rond één uur in de middag arriveerden, was de temperatuur al flink opgelopen. Twintig hele graden daalden op ons neer als een warme deken. Een goed moment om de poolbar eens even aan een test te onderwerpen. Met de nadruk op bar, wat de pool zelf was nogal koud.
Na een middagje hangen en eten (we verbleven in een all-in resort) rondom het zwembad, zochten we een tent waar we de avond konden doorbrengen. Een korte zoektocht leidde ons naar een bruin café. Van hoogseizoen was geen sprake (waarschijnlijk dé reden dat we hier zijn beland, de vliegtuigen moeten immers vol), maar met de grijze golf aan de bar was het alsnog behoorlijk gezellig.
Dan de maandag. Ook tijdens deze editie van onze personeelsvakantie was de groep duidelijk verdeeld tijdens het ochtendprogramma. Waar een deel een stevige ochtendwandeling maakte, hadden anderen genoeg aan zichzelf. Ik zal verder geen namen noemen, maar Alex had een behoorlijk ei op zijn enkel. Hoge stoepen heb je daar in Fuerteventura.
In de middag was het tijd voor actie. We organiseren nooit iets op voorhand, maar de ‘organisatie’ had die ochtend een buggyrit geregeld. Net als op Lanzarote in 2017, ging het er ook tijdens deze rit behoorlijk stevig aan toe. Wat wil je met al die gaten en kuilen! Met onze Volkswagen-busjes waren we niet ver gekomen. Gelukkig zijn we allemaal gezegend met uitstekende rijvaardigheden en dus kunnen we spreken van een – ondanks de omstandigheden – uiterst soepele activiteit.
Toen terug naar het resort, douchen en eten. Kortom: klaar voor de tweede stapavond. Onder het mom van ‘never change a winning team’ togen we opnieuw naar het bruine café, waar we met open armen werden ontvangen. Ik vermoed dat het vooral te maken had met het vooruitzicht op een goede omzet en niet met ons gedrag van de avond ervoor. Hoe dan ook: de drankkaart werd die avond van voor naar achter, van links naar rechts (diagonaal, schuin en ondersteboven) uitgespeeld. Daar was de organisatie, die de pot beheerde, dan weer minder blij mee. Maar hé, dan moet je geen personeelsvakantie organiseren. Wie A zegt moet ook … afijn, u snapt wat we bedoelen.
De volgende ochtend gingen er wat geruchten door de wandelgangen over skinnydippende Nederlanders in het zwembad. Wij lagen al vroeg op één oor en hebben niets gemerkt. Helaas konden we de eigenaren van het resort niet helpen met het aanwijzen van de schuldige. Om het verslag compleet te maken ook nog even de dinsdag in vogelvlucht: catamaran, varen, anker uit, vocht aanvullen, snorkelen (koud!), terug naar land, eten, naar de stamkroeg, de eigenaar een goede omzet bezorgen, slapen.
De volgende ochtend (woensdag) gingen de wekkers op tijd voor de terugreis naar Nederland. Uiteraard (u weet hoe we zijn) hebben we ons de avond ervoor keurig ingehouden en dus stond iedereen op de afgesproken tijd en heerlijk fris en fruitig klaar voor vertrek naar Nederland. Als u nu denkt: dit verslag heb ik er eerder gelezen. Kan kloppen. Aan een gouden formule moet je niets veranderen. Tot volgend jaar!
No comment yet, add your voice below!