Na teamweekenden in onder meer Lanzarote (2017), Ljubljana (2018) en Fuerteventura (2019) viel de twijfelachtige eer dit jaar te beurt aan Krakau. De vertrouwde ingrediënten waren aanwezig (bowlen, karaoke, veel kroegjes) en bleken opnieuw een succes, al maakte een bezoek aan Auschwitz en Birkenau dit teamweekend tot een wel heel bijzondere editie.
Eerst even kort over de bekende ingrediënten. Kort inderdaad, want je kunt net zo goed een willekeurig eerder reisverslag lezen. Never change a winning team zullen we maar zeggen. We verzamelden donderdagochtend in het holst van de nacht aan de zaak om op tijd in Dortmund te arriveren voor een vroege (en uiteraard spotgoedkope) vlucht. Om 10.00 uur landden we op het vliegveld in Katowice. (Wat gewoon een compleet andere stad bleek te zijn. Hetebrei had net zo goed door kunnen rijden – puntje voor de evaluatie.)
Afijn, eenmaal in ‘Krakakoud’ waren we alsnog te vroeg bij het hotel om in te checken (eveneens een bekend ingrediënt). Wat volgde was een biertje in een café, shotjes en uiteindelijk is er gebowld. Udo, de meest ongeïnteresseerde bowlers van allemaal, won kinderlijk eenvoudig en mocht de wisselbokaal mee naar huis nemen. En toen: pizzeria + kroeg + laat in bed. De vrijdag: uitslapen (voor onze begrippen dan) kroegjes, karaoke, een fancy diner en nog meer kroegjes. Het verhaal gaat dat sommigen zich nog hebben vergaapt aan de culturele pracht en praal in de stad, maar wat dat betreft moeten we het doen met de overleveringen.
Voor de nieuwelingen was het soms wennen. Sylvana, projectmedewerker vanuit de Innovatiehub Salland: ‘Door het kantoorpersoneel was ik een beetje voorbereid op wat komen ging, maar over het aantal cafeetjes, barretjes en karaokenummers heb ik me alsnog verbaasd. Veel cultuur snuiven was er niet bij, maar reuze gezellig was het wel. De jongens, die ik normaal alleen in het voorbijgaan zie, heb ik dankzij dit weekend een beetje leren kennen.’
En toen werd het zaterdag, de dag van ons bezoek aan Auschwitz en Birkenau. Het werd voor iedereen een indrukwekkend uitje. Het feestgedruis verdween als sneeuw voor de zon.
Patrick: ‘Ik heb films gezien over de Tweede Wereldoorlog en weet ongeveer hoe het gegaan is, maar als je er eenmaal staat word je met je neus op de feiten gedrukt. Het is bij de beesten af en nog erger dan dat.’
Coen: ‘Ik was er anderhalf jaar geleden al een keer geweest met mijn vriendin en twee vrienden. Je kunt het je gewoon niet voorstellen. Zo groot, zo bizar. Je schrikt ervan. Het is onbeschrijfelijk.’
Sylvana: ‘In de bus ernaartoe was het nog gezellig praten en leuk, maar toen we er eenmaal waren was het stil. Het was veel indrukwekkender en groter dan ik dacht. Je ziet de schoenen van de overledenen nog liggen en er zijn plukken haar bewaard gebleven. Ik heb er gewoon geen woorden voor.’
Patrick tot slot: ‘Eigenlijk kun je je er niets bij voorstellen als je er niet geweest bent. Door zo’n bezoek besef je je weer wat het is om in vrijheid te leven. We zijn best verwend.’
Onder de indruk van wat we hadden gezien keerden we die middag terug naar Krakau, waar we het bekende programma hervatten. Dat wil zeggen: nog een avond gezellig eten en verborgen talenten tot leven laten komen in een karaokebar. En zo kwam er een einde aan alweer een geslaagd teamweekend. Het blijft een mooie traditie. De organisatie, mama Monique en papa Jurgen, hebben aangegeven het stokje door te zullen geven aan de kids: Joeri en Wendy. Jurgen blijft nog wel een jaar betrokken om de kneepjes van het vak door te geven. Jurgen: ‘Dank aan Monique voor de vele jaren inzet.’ Monique: ‘Zonder Jurgen waren we niet op zoveel verschillende bestemmingen geweest.’
Tot volgend jaar!
No comment yet, add your voice below!