Wie Mensink een beetje volgt weet dat er een paar zekerheden zijn in het leven. Op de vrijdag voor de bouwvak bouwen we een feestje en in januari pakken we het vliegtuig naar een exotisch oord. Joeri heeft rondgelopen met een kladblok, zodat jullie mee kunnen genieten van een weekend… Lissabon.
Moeten we weer, zoals bij alle reisverslagen, vertellen dat we onze reis begonnen met koffie aan de zaak, een busreis naar het vliegveld, alwaar we voor het middaguur de eerst biertjes losdopten? En dat we vervolgens de vliegmachine hebben verlost van al haar bier, nootjes en prosecco? Nee toch? Dit is toch bekend? Laten we dan beginnen bij het echte begin, bij het eerste echt noemenswaardige wapenfeit van ons weekendje Lissabon.
Wat we hier zien? Een blije uitbater van het café naast ons appartement in de stad. We trakteerden hem op een recordomzet. Want zo zijn we: sociaal, barmhartig, vrijgevig. Voor de debutanten – Niels, Ivar, Marianne, Bart, Mathijn, Tije, Tonnie, Melvin en Jelle – was de toon daarmee direct gezet. Terwijl de uitbater zijn geld telde en droomde van een vakantie naar de Malediven, vervolgden wij onze tocht door de stad. Er is gedanst met straatmuzikanten en we trakteerden nog meer kroegen op onze aanwezigheid.
Zoals de plaatselijke krant de volgende ochtend schreef:
Os homens da construtora Mensink anunciam a primavera. A presença deles na cidade parece um cobertor quente. (De mannen van Mensink bouwbedrijf kondigen het voorjaar aan. Hun aanwezigheid in de stad voelt als een warme deken.)
Er is gebowld!
Zaterdagochtend staat bij ons normaal gesproken gelijk aan vroeg uit de veren en de handen uit de mouwen. Niet dit weekend. Mogen wij ook een keer? Vá com calma a la Portugesa. Na wat schaarse uurtjes slaap en een broodnodig ontbijt: tram, step, stadiontour, terras, voor ieder wat wils. Vervolgens bowlen natuurlijk. In tegenstelling tot andere jaren hadden we namelijk een bowlingbaan geboekt. Op voorhand – hoe slim! Het lukte dus, we hebben daadwerkelijk gebowld! Met z’n allen. (Echt waar.)
Na het avondeten verzamelden we in de British Bar. Nou moeten we zeggen dat we onze bouwpartners geen moment missen tijdens dergelijke weekenden. Maar hier hadden een paar lieden van Nijhof niet misstaan. Een van de toiletten raakte namelijk verstopt en overstroomde. De inhoud van de wc liep achter de plinten langs, belandde in het ventilattiesysteem, waar vervolgens een geel-bruine substantie uitdroop. Inderdaad: gadverredamme.
Er is een groepsfoto gemaakt!
De volgende ochtend lagen fitheid en verslagenheid dicht tegen elkaar aan. Maar voor een brunch op het terras was iedereen present. Da’s karakter. Vervolgens zijn we gezamenlijk naar Castelo de St. Jorge geklommen, wat voor het merendeel een pittige klim was. Bij enkelen brak het zweet uit. Eenmaal boven hebben we genoten van het uitzicht onder het genot van een goudgele rakker, lekker in de zon. Hydrateren, hydrateren, hydrateren. Dit was tevens de perfecte locatie voor een groepsfoto. Na een gefaalde poging in Porto was het in Lissabon eindelijk weer eens raak.
Om het verhaal nog even af te hechten: opnieuw laat op bed, maandagochtend brak, taxi’s naar het vliegveld, iedereen aan boord, op naar huis, bus, Broeklanderdijk, thuis. En dinsdagochtend 7 uur present. De moraal van het verhaal: je had erbij moeten zijn om het te geloven. Wat is Lissabon mooi van boven.