Marianne: ‘Ik ben trots op mijn mannetjes’
De mensen van Mensink: wie zijn ze, waar zijn ze goed in en waarom doen ze wat ze doen? Vandaag Marianne (59), vrouw van Gonard, moeder van Tristan, medewerker van Mensink. Zij zorgt ervoor dat het de mensen van Mensink aan niets ontbreekt.
Om maar meteen met de deur in huis te vallen: zonder Marianne was dit bouwbedrijf er nooit geweest. Dat zit zo. Marianne en Gonard ontmoetten elkaar halverwege de jaren tachtig bij Kappers in Hoonhorst. Ze vonden elkaar leuk, van het een kwam het ander en al snel – ‘zo ging dat toen’ – besloten Marianne en Gonard te trouwen. Ze gingen samenwonen op het het boerenerf van Gonards ouders aan de Broeklanderdijk. Met zijn ouders vormde Gonard een maatschap en de hulp van Marianne was welkom.
Marianne: ‘Ik had hier nog nauwelijks een stap gezet en ik zat al op de trekker. Ik vond het heel leuk. Later zei Gonard: “Wil je niet leren insemineren?” Dat vond ik een goed idee, toen heb ik een cursus gedaan.’
Een plusje achter Gonards naam
Marianne is geboren in Salland, op Fortmond, maar verhuisde al op jonge leeftijd naar het terrein van steenfabriek De Rijswaard aan de Maas in Brabant. Daar werkte haar vader. In het zuiden had ze alle vrijheid. ‘We hadden alle ruimte, zelfs een eigen strand aan de rivier. Het was dus een plusje achter Gonards naam dat hij van de boerderij kwam. Ik zag het vrije leven op de boerderij wel zitten.’
Alleen, en dat verhaal is inmiddels bekend: de boerderij bracht te weinig op voor twee gezinnen. Omdat Marianne en Gonard beiden van het boerenleven hielden, stelde Gonard voor om naar Friesland te gaan en daar een boerderij te beginnen. Of om te emigreren naar Canada. Marianne: ‘We zijn zelfs een keer naar een informatieavond geweest. Maar ik zag het niet zitten. Ik zei: “Dan zoek je maar een ander.” Ik was nog niet zo lang terug in Salland en pas net gesetteld. Nou ja, toen is Gonard met die bouwactiviteiten begonnen. Omdat er natuurlijk wel geld in het laatje moest. We wilden ook kinderen.’
De bouw verdiende beter
Er volgde een winstwaarschuwing. Gonard zei tegen Marianne: ik ben wel een streber, ik wil iets bereiken. Dat vond Marianne goed. Terugkijkend zegt ze: ‘Ik had altijd vertrouwen in de stappen die hij zette. Vond het ook prettig om samen te zijn met iemand die hard werkte en ergens voor ging.’ Lange tijd bestonden het boerenbedrijf en het bouwbedrijf naast elkaar. Tot het niet meer ging. De bouw werd groter, de varkensschuur was nodig voor andere doeleinden. Kantoorruimte bijvoorbeeld. En een kantine.
Marianne: ‘De bouw verdiende beter. Ik vond het wel jammer, maar de bouw had ook iets. In de beginjaren waren we met een klein clubje. Op vrijdag zaten we bij ons thuis aan de keukentafel met een pan soep. Stappen deden we met z’n allen, inclusief de vrouwen van bijvoorbeeld Michel en Jurgen. Daar heb ik nog steeds goed contact mee.’
Gezonde twist
Omdat ze in huize Mensink ook wel eens nieuwe meubels wilden, werkte Marianne tussen de bedrijven door in verschillende fabrieken. ‘Geld in het laatje brengen, hè? Maar naarmate de kinderen ouder werden, werd het steeds lastiger te combineren. Ik moest uiteindelijk werktijd inleveren, want ten aanzien van de kinderen kwam het meeste op mij neer. Gonard had er geen tijd voor, die was ‘s avonds weg. Naar klanten en dat soort dingen. Ik snapte het wel. Het was de opbouwtijd. Hard werken.’
Hun kinderen zijn inmiddels groot en dus is er meer tijd. Tegenwoordig staat Marianne op de loonlijst bij Mensink. Ze onderhoudt en verzorgt het kantoor, houdt de tuin bij, doet de inkopen. ‘De jongens hebben natuurlijk wel koeken, slaatjes en koffie nodig. En ik zorg dat er fruit op tafel staat. Aan jonge vaders vraag ik hoe het met de kinderen gaat, dat doen mannen onderling niet echt.’
Op zaterdag maakt ze tosti’s voor de jongerenploeg. En warm eten. ‘Dan staat er na afloop een tafel gedekt. Ik zorg dan ook voor een gezonde twist. Daar wilden ze eerst niet aan, maar het komt wel. Ik vind het mooi om de ontwikkeling van jonge aanwas te volgen.’
Zoontje van de baas
Als medewerker van Mensink is Marianne in dienst bij haar eigen zoon, die het stokje in 2024 overnam van Gonard. ‘Ik ben trots op mijn mannetjes. Veel medewerkers hebben Tristan als kleine jongen meegemaakt. En nu heeft hij samen met Joeri de leiding. Ik vind het bijzonder. Ik geef het je te doen als zoontje van de baas. Als kind had hij een sterke eigen wil. Ik dacht: dat kan hem ver brengen, maar dat dit eruit zou komen had ik niet verwacht.’
En Gonard? ‘Ik heb eigenlijk een heel ontspannen man nu. We kunnen onze gesprekken afmaken zonder dat de telefoon gaat. Heerlijk! In het verleden boekte ik nog weleens een vakantie op een plek zonder bereik. Dat is niet meer nodig. Het voelt alsof we nu de vruchten kunnen plukken. Dat heb ik ook altijd voor ogen gehouden. Maar ik vind het wel knap van mezelf dat ik heb volgehouden.’
